ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο των συναδέλφων Κώστα Ράπτη και Γιάννη Τσουκαλοχωρίτη, ιδιοκτητών του Φροντιστηρίου "Πράξη" στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη. Ένα κείμενο που περιγράφει ένα πρόβλημα που τείνει να γίνει μάστιγα για τα νόμιμα Φροντιστήρια της επαρχίας κυρίως:

"Σε αντιδιαστολή με την επικρατούσα πεποίθηση, φροντιστηριακές δομές υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Ο ρόλος του φροντιστηρίου σε κάθε μία από αυτές είναι συγκεκριμένος και διακριτός σε σχέση με αυτόν του σχολείου και οριοθετείται από τις ιδιαιτερότητες και τις λειτουργίες του εκάστοτε εκπαιδευτικού συστήματος. Είτε για να υποστηρίξει τους αδύναμους μαθητές να προαχθούν στην επόμενη τάξη, είτε για να βοηθήσει τους άριστους να περάσουν στη σχολή της επιλογής τους, είτε για να συνδράμει στην οργάνωση της μελέτης του συνόλου των μαθητών, το νόμιμο φροντιστήριο αποτελεί το έρεισμα της εκπαιδευτικής πορείας εκατομμυρίων εφήβων και νέων σε όλον τον κόσμο κάθε χρόνο.

Στην Ελλάδα το φροντιστήριο εμφανίζεται τη δεκαετία του 1920 και για σχεδόν εκατό χρόνια τώρα, αποτελεί έναν ισχυρό εκπαιδευτικό θεσμό που καταφέρνει να υποστηρίζει τους μαθητές που το εμπιστεύονται, όχι μόνο σε ακαδημαϊκό, αλλά επίσης σε ηθικό και ψυχολογικό επίπεδο. Και ενώ στην ελληνική επικράτεια, σε νομούς αντίστοιχου πληθυσμιακού δυναμικού με του δικού μας λειτουργούν τριάντα έως σαράντα φροντιστήρια, στο νομό Λέσβου δραστηριοποιούνται μόλις δέκα. Τα μαύρα και παράνομα ιδιαίτερα μαθήματα των καθηγητών της δημόσιας εκπαίδευσης έχουν λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας στη Λέσβο και ωθούν στο μαρασμό τα φροντιστήρια, τα οποία είναι καθόλα νόμιμες επιχειρήσεις που καταβάλουν φόρους στο δημόσιο, εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και βέβαια δίνουν δουλειά σε επιστήμονες.

Σε αυτήν την επιστολή θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε τις πρακτικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και ηθικές επιπλοκές της επιλογής του μαύρου και παράνομου ιδιαίτερου μαθήματος στο πεδίο της προσωπικής εξέλιξης του μαθητή, αλλά και της κοινωνικής παθογένειας που αυτή γεννά.

Καταρχήν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων από καθηγητές του δημοσίου είναι παράνομη και επιφέρει σύμφωνα με το νόμο βαρύτατες ποινές, ως και την οριστική παύση των επίορκων καθηγητών.

Πέραν όμως της καταφανούς παρανομίας, το ζήτημα που εγείρεται είναι κατά βάση ηθικό. Ένας δημόσιος υπάλληλος αμείβεται από το δημόσιο, δηλαδή κατ' ουσίαν από τους φορολογούμενους πολίτες, τους οποίους καλείται να υπηρετεί. Ο καθηγητής που επιλέγει να προσφέρει ιδιαίτερα μαθήματα όμως, μετατρέπει το σχολείο, το χώρο στον οποίο θα έπρεπε να ασκεί το λειτούργημά του, σε πεδίο άγρας πελατών. Κατ' αυτόν τον τρόπο υποσκελίζει το δημόσιο σχολείο, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα τον πλουτισμό. Εάν εστιάσουμε στην αντίφαση που αναδύεται όταν ένας εκπαιδευτικός παρέχει την ίδια υπηρεσία στους ίδιους μαθητές σε δύο διαφορετικά πλαίσια, στο ένα εκ των οποίων η χρηματική δοσοληψία είναι άμεση, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς αν ο εκπαιδευτικός επιτελεί με την ίδια ευσυνειδησία το έργο του στις δύο περιπτώσεις. Μ' άλλα λόγια, αναδύεται ένα μείζον ηθικό ζήτημα όταν ένας καθηγητής κρατάει τις δυνάμεις του το πρωί στο σχολείο για να ξεδιπλώσει το πραγματικό του “ταλέντο” και τη διδακτική του “δεινότητα” το απόγευμα, εκεί που το αντιστάθμισμα της διδασκαλίας είναι ζεστό, μαύρο μετρητό.
Βέβαια, η αυτοεκπλειρούμενη προφητεία της απόδοσης της ιδιότητας του καλού δασκάλου στους επίορκους καθηγητές του δημοσίου είναι εύκολο να καταρριφθεί, αν αναλογιστεί κανείς ότι εκείνοι είναι που έχουν την ευχέρεια να επιλέξουν, απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε βιοποριστικό άγχος, να παραδίδουν μαθήματα μόνο σε μαθητές των οποίων οι επιδόσεις είναι υψηλές. Και θα ήταν αφελές να μην αναρωτηθούμε σχετικά με το βαθμό δυσκολίας των διαγωνισμάτων πολλών “ιδιαιτεράκηδων”, ο οποίος φαίνεται να αφήνει αλώβητους μόνο τους “πεφωτισμένους” μαθητές τους, που τα απογεύματα παρκάρουν τα μηχανάκια τους σε σειρά έξω από τα σπίτια των δασκάλων τους, τις ώρες εκείνες που τα θέματα της επομένης συζητούνται και λύνονται κεκλεισμένων των θυρών, επισφραγίζοντας το ανίερο της συμφωνίας.

Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές πως δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αξιολογική κρίση σχετικά με την ικανότητα τέτοιου είδους δασκάλων, που να βασίζεται στις βαθμολογίες των μαθητών που τους εμπιστεύονται. Απαλλαγμένοι από οποιαδήποτε αντικειμενική αξιολόγηση (στην οποία υπόκεινται σε καθημερινή βάση τα φροντιστήρια και οι καθηγητές τους) οι ψοφοδεείς “ιδιαιτεράκηδες” μοιράζουν ανενόχλητοι τα θέματα της επόμενης μέρας στους “δικούς τους”, ή  προκαλούν ανοιχτά την τοπική κοινωνία εξετάζοντας προφορικά τους ίδιους τους μαθητές των ιδιαιτέρων μαθημάτων τους ακόμη κι εκείνη, την ημέρα της πανελλαδικής εξέτασης.

Βέβαια, οφείλουμε ειδική μνεία στο σαθρό επιχείρημα που επικαλούνται όσοι επιλέγουν να παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα, αυτό του χαμηλού μισθού που δε φτάνει να καλύψει τις βασικές ανάγκες του εκπαιδευτικού και της οικογένειάς του.
Αρκεί να αναλογιστούμε το ίδιο επιχείρημα να αρθρώνουν άλλοι δημόσιοι λειτουργοί για να δικαιολογήσουν την παράλληλη ιδιωτική δραστηριότητά τους. Αν ένας δικαστής ή ένας αστυνομικός ή ένας γιατρός διατύπωνε ανάλογες αξιώσεις και αποφάσιζε να δικάσει, να προστατέψει ή να κουράρει συγκεκριμένους πολίτες που θα αποζητούσαν, με το αζημίωτο βέβαια, την ιδιαίτερη μεταχείρισή τους, αυτοστιγμεί θα καταλυόταν οποιαδήποτε αίσθηση ισονομίας, πρόνοιας, ή δημοκρατίας. Εντελώς αντίστοιχα, το μαύρο ιδιαίτερο μάθημα αποσαθρώνει την εκπαίδευση, αποτελεί την πραγματική παραπαιδεία (ένας όρος που άδικα αποδίδεται στα φροντιστήρια, αφού για παράδειγμα οι ιδιώτες ιατροί δεν ασκούν την παρα-ιατρική, έτσι και τα φροντιστήρια δεν μπορεί να ασκούν την παραπαιδεία) η οποία εδώ λειτουργεί ως αντι-εκπαίδευση και κατ' ουσίαν αντι-παιδεία. Εξάλλου, όποιος θεωρεί ότι ο μισθός του καθηγητή της μέσης εκπαίδευσης δεν του αρκεί, μπορεί κάλλιστα να παραιτηθεί και να εξασφαλίσει με άλλον τρόπο τα προς το ζην.
Οφείλουμε ως μέλη της συλλογικότητας στην οποία ανήκουμε να βάλουμε ένα όριο στην καταστρατήγηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας από τους ίδιους ανθρώπους που οφείλουν να την υπηρετούν, οι οποίοι απεναντίας τη διασύρουν, προκειμένου να φουσκώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, καθώς πληρώνονται αδρά για να επιτελέσουν το έργο που θα έπρεπε να επιτελούν στο σχολείο, στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια των σπιτιών τους.

Το ηθικό ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο τους επίορκους καθηγητές του δημοσίου, αλλά και τους μαθητές των οποίων οι οικογένειες έχουν επιλέξει τα παράνομα και μαύρα ιδιαίτερα μαθήματα.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στη διαμόρφωση ενός εφήβου η κανονικοποίηση της παρανομίας, η τακτική συμμετοχή σε μια μαύρη δοσοληψία και σε τελική ανάλυση, η κοινωνική θέσμιση μιας επαίσχυντης πρακτικής. Διαβιούμε κατά τη συγκυρία μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, της οποίας οι κλυδωνισμοί συνταράσσουν την ηθική, πνευματική, αξιακή και κατ' επέκταση θεσμική πλαισίωση της εθνικής συλλογικότητάς μας.

Αν το τελικό μας μέλημα είναι η κατασκευή μιας αυτοκτονικής και χαώδους κοινωνίας, η οποία αυτοαναιρείται τρώγοντας τις σάρκες της, καθώς αδιαφορεί ενώ οι νέοι της εκπαιδεύονται από τους ίδιους τους δασκάλους τους να αποδέχονται και να συμμετέχουν σε τερατωδώς αντιφατικές και παράνομες πρακτικές, τότε είμαστε σε καλό δρόμο. Αν όμως θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τρόπο ώστε να μη γίνουν απαθείς απέναντι στην παραβατικότητα, να μη σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα όταν βασικοί κανόνες κοινωνικής συμβίωσης καταστρατηγούνται, αν θέλουμε να τους δείξουμε ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στον τόπο τους και να δομήσουν μία κοινωνία απαλλαγμένη από μία παραλυτική διαφθορά, τότε οφείλουμε να απορρίψουμε και να καταγγείλουμε τέτοιες αλλά και αντίστοιχες πρακτικές.

Καλούμε λοιπόν όσους εμπλέκονται καθ' οιονδήποτε τρόπο με τη μέση εκπαίδευση να περιθωριοποιήσουν την πρακτική του ιδιαίτερου μαθήματος ως ανάρμοστη στην ιδιότητα του δασκάλου· τους γονείς να επανεξετάσουν και να αντισταθμίσουν τα οφέλη του μαύρου, ιδιαίτερου μαθήματος με αυτά του φροντιστηριακού· τους μαθητές να αντιληφθούν την αντικανονικότητα των απογευματινών μαθημάτων που παραδίδει ένας διορισμένος καθηγητής.

Συνοψίζοντας, τα οφέλη που μπορεί να
δρέψει ένας μαθητής από το φροντιστήριο είναι πολλαπλά σε σχέση με το ιδιαίτερο μάθημα. Ας δούμε επιγραμματικά τι επιλέγει η οικογένεια που προτιμάει το φροντιστήριο:
Επιλέγει τετραμελή τμήματα, τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι ακόμη μικρότερα, δηλαδή ακριβώς το μέγεθος των γκρουπ των ιδιαιτέρων μαθημάτων, σε τιμή που μπορεί να είναι ακόμη και πέντε φορές μικρότερη.
Επιλέγει την τακτική επικοινωνία με τους διδάσκοντες.
Επιλέγει την ενημέρωση σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού.
Επιλέγει τη συνεχή πληροφόρηση σε θέματα που άπτονται της σχολικής πορείας των μαθητών (από την κατανομή των σχολών στα επιστημονικά πεδία και τις αντίστοιχες κατευθύνσεις, μέχρι τη βαθμολόγηση και τη σύνταξη του μηχανογραφικού δελτίου)
Επιλέγει τη συμμετοχή σε ομάδες διαχείρισης άγχους και ψυχολογικής υποστήριξης.
Επιλέγει την αρωγή ακόμη και μετά το πέρας του λυκείου.
Επιλέγει να στηρίξει μία επιχείρηση, η οποία μελλοντικά θα μπορούσε να δώσει δουλειά στους ίδιους τους μαθητές της.
Επιλέγει την εμπειρία και το κύρος μιας ομάδας καθηγητών που αξιολογούνται σε καθημερινή βάση από τους μαθητές τους, τους γονείς τους, τους υπεύθυνους σπουδών του φροντιστηρίου, ενώ η δουλειά τους τελεσφορεί αποδεδειγμένα.
Επιλέγει τη νομιμότητα.
Εν κατακλείδι, επιθυμούμε να καταστήσουμε σαφές ότι επιλέξαμε τη φροντιστηριακή εκπαίδευση από αγάπη για το χώρο του φροντιστηρίου, ζήλο για το αντικείμενο και ουσιαστικό ενδιαφέρον για τους μαθητές, την πρόοδό τους και την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους. Ένα ενδιαφέρον που πηγάζει από τη βαθιά αίσθηση χρέους απέναντι στην κοινωνία και την ισχυρή πεποίθηση ότι η εκπαίδευση αποτελεί την ύψιστη μορφή συλλογικής πράξης και λόγου, κατ' επέκταση το υπέρτατο καθήκον μας ως πολίτες."

ΓΙΑ ΕΝΑ "ΑΝΟΙΚΤΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ"

Συμμετέχω στις εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο της Αθήνας που διεξάγονται στις 2,3 και 4 Δεκεμβρίου.

Έχοντας παρακολουθήσει τον επικεφαλής του συνδυασμού "ΑΝΟΙΚΤΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ", Γιάννη Βαφειαδάκη, στην πολύ επιτυχημένη διαδρομή του στα συνδικαλιστικά δρώμενα του επαγγελματικού μου κλάδου, και έχοντας συνεργαστεί στενά μαζί του στο ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Φροντιστών Αττικής  (Σ.Ε.Φ.Α.), δέχτηκα με χαρά να είμαι υποψήφιος και συνοδοιπόρος του στην πρόταση που παρουσιάζει για το Επαγγελματικό Επιμελητήριο της Αθήνας.

Σε μια εποχή στην οποία οι συνθήκες για την Ελληνική επιχείρηση γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες, το όραμα για ένα Επιμελητήριο πραγματικά "Ανοικτό" σε όλα τα μέλη του,  με ωφέλιμες υπηρεσίες προς αυτά, ένα Επιμελητήριο "Ανοικτό" σε νέες ιδέες και παρεμβάσεις, ουσιαστικά δίπλα στον επιχειρηματία και αρωγό στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας, αξίζει την υποστήριξη και τη συμμετοχή όλων μας.

Αυτό το όραμα μπορούν να το υπηρετήσουν νέοι άνθρωποι, επιτυχημένοι επαγγελματίες, με γνώσεις και εμπειρία αλλά κυρίως με ουσιαστική διάθεση για προσφορά. Επιχειρηματίες που τολμούν, δεκτικοί σε νέες, καινοτόμες ιδέες, χωρίς φθορά από προηγούμενη ενασχόληση με τα κοινά.

Ζητώ να είμαστε μαζί σε αυτή την προσπάθεια. Η ψήφος σας και η στήριξη της υποψηφιότητάς μου θα είναι τιμή για εμένα και ταυτόχρονα ανάληψη μεγάλης δέσμευσης και ευθύνης απέναντί σας.

"ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ"; Ε, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ....

Άρθρο του υπουργού Παιδείας, κου Γαβρόγλου, δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη εφημερίδα "Νέα Σελίδα". Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ. Το άρθρο αφήνει την αίσθηση ότι γράφτηκε με αποκλειστικό στόχο τα Φροντιστήρια και, κατά τη γνώμη μου, δεν περιέχει τίποτα παραπάνω από αφορισμούς και αοριστολογίες, χιλιογραμμένες και χιλιοειπωμένες.

Πραγματικά κουράζει ο όρος "παραπαιδεία". Η αναφορά σ'αυτόν πλησιάζει, αν όχι ξεπερνάει τα όρια του...γραφικού. Υπάρχουν, ναι ή όχι, κε υπουργέ δημόσια νοσοκομεία; Και κάποια μάλιστα πολύ καλά; Υπάρχουν. Γιατί τότε δεν προσδίδετε τον χαρακτηρισμό "παραιατρική" στους ιδιωτικούς φορείς που προσφέρουν, στους πολίτες που τους επιλέγουν, ιατρική φροντίδα; Για να αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά που θα μπορούσε, εύκολα ο καθένας να σκεφτεί.

Το πρόθεμα "παρα" κε υπουργέ παραπέμπει, χαρακτηρίζει το παράνομο. "Παραοικονομία" π.χ. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν το χρησιμοποιείτε αναφερόμενος σε καθ'όλα νόμιμες Εκπαιδευτικές δομές, όπως είναι αυτές μέσα στις οποίες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τα Ελληνικά Φροντιστήρια. Τα νόμιμα Ελληνικά Φροντιστήρια.

Έχετε υπ'όψιν σας κε υπουργέ ότι υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία αδειοδότησης αυτών των δομών από το Ελληνικό κράτος; Αυτό που εσείς εκπροσωπείτε; Ξέρετε ότι για να διδάξει κάποιος στις αίθουσες του Φροντιστηρίου, πέρα από το πτυχίο του χρειάζεται άδεια διδασκαλίας, την οποία εκδίδει το υπουργείο σας; Αλήθεια θα εξακολουθήσετε, για πόσο ακόμη άραγε, να ισχυρίζεστε ότι το κράτος αδειοδοτεί την παρανομία; Μήπως θα ήταν χρήσιμο να ζητήσετε από τους συντρόφους σας στα αρμόδια υπουργεία, να σας δώσουν τα πραγματικά νούμερα και στοιχεία για τα φορολογικά έσοδα που προσφέρουν στο κράτος τα νόμιμα Φροντιστήρια ή τη συνεισφορά στα ασφαλιστικά ταμεία των Ελλήνων Φροντιστών;

Ξέρω, θα μου πείτε για την...φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Μάλιστα. Δεν θα κρυφτώ στην άμμο  λέγοντας ότι...δεν υπάρχουν αυτά...Αλλά χθες, στην κρατική τηλεόραση, παρακολούθησα ρεπορτάζ για το σαφάρι που εξαπέλυσαν οι αρμόδιοι, στις τουριστικές επιχειρήσεις σε ολόκληρη την επικράτεια. Ταβέρνες, καφετέριες, μπαρ, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξαπλώστρες, όλα στο στόχαστρο. Γιατί; Γιατί φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν. "Παρατουρισμός" λοιπόν κε υπουργέ; Ε, ας τα...καταργήσουμε!

Υπάρχουν  και στο χώρο της παράλληλης εκπαίδευσης αυτά τα φαινόμενα κε υπουργέ. Όπως σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι δική σας δουλειά, δουλειά του κράτους να βρείτε τους τρόπους να τα εξαλείψετε ή τουλάχιστον να τα περιορίσετε. Υπάρχει "παρα-παιδεία" και όχι "παραπαιδεία" κε υπουργέ. Βρείτε τη. Κυνηγήστε τη. Χάρη θα μας κάνετε. Βρείτε αυτούς που δεν έχουν άδεια. Ανοίξτε τα μάτια σας και μην κάνετε πως δεν βλέπετε το "κατάμαυρο" χρήμα των "ιδιαίτερων" μαθημάτων. Και αν τα ανοίξετε τα μάτια σας κε υπουργέ θα διαπιστώσετε ότι το "μαύρο" χρήμα συνοδεύεται και από φαινόμενα διαφθοράς. Βρείτε λοιπόν τους παράνομους. Θα εκπλαγείτε από το πόσοι, αλλά κυρίως από το ποιοι είναι. Να είστε σίγουρος ότι οι Έλληνες Φροντιστές, οι νόμιμοι Φροντιστές, είναι οι πρώτοι που θα επικροτούσαν την εξυγίανση στο χώρο της ενισχυτικής εκπαίδευσης.

Αναφέρετε ότι για την προετοιμασία των υποψήφιων φοιτητών, η Ελληνική οικογένεια δαπανά ένα τεράστιο ποσό. Πέραν της εισφοράς της, μέσω της φορολογίας, στη συντήρηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Α, άρα δεν είναι και τόσο δωρεάν η δημόσια εκπαίδευση τελικά; Βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, είναι κοινός νους αυτό. Δεν υπολογίζετε όμως κε υπουργέ κάτι θεμελιώδες. Ή καλύτερα, σκόπιμα το παραβλέπετε. Ναι η οικογένεια πληρώνει για το δημόσιο σχολείο και για το Φροντιστήριο του παιδιού της. Είναι όμως σε θέση να εκτιμήσει και την "ανταπόδωση" του...οβολού της.

Γιατί δεν κάνετε μια έρευνα για να διαπιστώσετε τι πιστεύουν οι Έλληνες για το δημόσιο σχολείο, ως...αντιπαροχή των φόρων τους; Δεν χρειάζεται, είμαι σίγουρος ότι το ξέρετε. Πόσοι αλήθεια πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία ή κολέγια; Γιατί άραγε; Πόσοι από τους ίδιους αυτούς πρωταγωνιστές δεν έχουν πτυχία μεγάλων και ακριβών ξένων Πανεπιστημίων;

Δεν χρειάζεται κε υπουργέ μια τέτοια έρευνα. Είναι όντως περιττή. Χρειάζεται όμως μια - εύκολη θα ήταν - έρευνα για το τι πιστεύουν οι Έλληνες για το Φροντιστήριο των παιδιών τους. Αρκεί να ρωτήσετε απλούς ανθρώπους του περιβάλλοντός σας με ανάλογη εμπειρία. Δεν μπορεί, θα υπάρχουν τέτοιοι. Σίγουρα και μέσα στο υπουργείο. Ή ανάμεσα στους φίλους σας, στους συγγενείς ή στους γνωστούς σας. Ρωτήστε τους να σας πουν πως νοιώθουν για τα χρήματα που δαπάνησαν στο Φροντιστήριο της κόρης τους ή του γιου τους. Οι απαντήσεις που θα πάρετε συνοψίζονται σε μια λέξη: Χαλάλι!

Το νόμιμο Ελληνικό Φροντιστήριο, δεκαετίες τώρα στέκεται αρωγός της Ελληνικής οικογένειας στο διαχρονικό όνειρό της. Να προσφέρει στα παιδιά της ολοένα και καλύτερη ποιότητα ζωής. Και, ειδικά τα τελευταία χρόνια, γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι, η Εκπαίδευση, οι σπουδές, είναι ο πλέον δόκιμος δρόμος για την βελτίωση αυτής της ποιότητας ζωής.

Που απευθύνεται το νόμιμο Ελληνικό Φροντιστήριο; Σίγουρα όχι στον γόνο της πλούσιας ή διάσημης οικογένειας...Αυτός θα φοιτήσει στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, θα ενισχυθεί με πανάκριβα  (τα μαύρα που λέγαμε παραπάνω) ιδιαίτερα μαθήματα, θα σπουδάσει στην Αγγλία ή στην Αμερική. Δεν το χρειάζεται αυτός το Φροντιστήριο.

Στο Φροντιστήριο θα καταφύγει η μέση οικογένεια. Ή η φτωχή ακόμη. Και θα βρει ανθρώπους έτοιμους να τη στηρίξουν, να κατανοήσουν ακόμη και την δύσκολη οικονομική συγκυρία και κυρίως έτοιμους να δώσουν στο παιδί τους όση βοήθεια χρειαστεί, προσφέροντάς του υποδομή και τεχνογνωσία, η οποία βρίσκεται πια έτη φωτός μακριά από την αντίστοιχη που συναντά στο δημόσιο σχολείο. Είναι πολύ μικρό το οικονομικό τίμημα για τη Φροντιστηριακή Εκπαίδευση, αν συγκριθεί κε υπουργέ με την αφαίμαξη στην οποία το Ελληνικό κράτος τους υποχρεώνει, στο όνομα της…δωρεάν δημόσιας Παιδείας.  

Δεν θα αναφερθώ στην πλάνη (αλήθεια είναι πλάνη ή σκόπιμη παραπληροφόρηση;) του Φροντιστηρίου ως Ελληνικού φαινομένου. Αξιόλογοι συνάδελφοι έχουν αποδείξει πως το Φροντιστήριο, ίσως με άλλες μορφές ή ονομασίες, υπάρχει και ανθεί σε όλο τον κόσμο.

Θα αναφερθώ όμως κε υπουργέ στην δική σας, και όχι μόνο, λανθασμένη άποψη ότι το Ελληνικό Φροντιστήριο οφείλει την ύπαρξή του στο κακό Ελληνικό σχολείο. Πιστέψτε με, οι Έλληνες Φροντιστές ελπίζουν σε ένα δυνατό σχολείο. Σε ένα αξιοκρατικό λύκειο.

Το Ελληνικό Φροντιστήριο υπάρχει, πάνω από ένα αιώνα γιατί ο Έλληνας θέλει το παιδί του να ξεχωρίσει. Και θέλει να το βοηθήσει το παιδί του. Γιατί ξέρει ότι σπουδάζοντας τα παιδιά του θα γίνουν καλύτερα, θα αυξήσουν τις πιθανότητες να ζήσουν καλύτερα από τον ίδιο.

Και για να καταφέρει κάποιος να σπουδάσει, σε κάθε περίπτωση θα περάσει μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης και επιλογής. Χαίρομαι γιατί στο άρθρο σας, το οποίο στάθηκε η αφορμή για να σας γράψω αυτά τα λόγια, με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό σας, δεν είδα τις γνωστές κορώνες για την περίφημη κατάργηση των εξετάσεων ή την ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια.

Δεν έχουμε αντίρρηση, εμείς που ασχολούμαστε με τη Φροντιστηριακή Εκπαίδευση, για αναμόρφωση του συστήματος επιλογής. Δεν είναι εχθρός μας ένα δυνατό σχολείο. Το αντίθετο θα έλεγα.

Αν όμως προσπαθήσετε μια μεταρρύθμιση με άξονα τους λάθους λόγους, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτή θα αποτύχει. Αν στο πίσω μέρος του μυαλού σας κυριαρχεί το μένος για τα Φροντιστήρια και η επιθυμία κατάργησής τους, ή η λογική να μεγαλώσουμε τις γενιές που έρχονται με την νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας, ε τότε κε υπουργέ θα έχετε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία.

Ναι λοιπόν σε μια αναμόρφωση του Λυκείου. Αυτό το επικροτούμε και εμείς. Το χρειάζεται η χώρα το δυνατό δημόσιο σχολείο. Το αξιοκρατικό όμως σχολείο. Το σύγχρονο σχολείο που θα επιβραβεύει την προσπάθεια...Που δεν θα φοβάται την αξιολόγηση και θα μιλάει στους μαθητές του και στους γονείς τους τη γλώσσα της...αλήθειας. Και θα επιτρέπει την διάκριση των πραγματικά καλύτερων!

Και ναι το...καινούριο αυτό σχολείο χρειάζεται και καινούριο σύστημα επιλογής. Αυστηρό αλλά δίκαιο. Αδιάβλητο. Με όλη τη σημασία της λέξης. Μην το πείτε "Πανελλαδικές". Δεν είναι εκεί το πρόβλημα!

ΠΡΕΠΕΙ; ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ...

Διαβάζω ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις καταργούνται (για πολλοστή φορά).

Θα αντικατασταθούν, λέει ο Πρωθυπουργός, από εξετάσεις (περιφερειακές, λένε κύκλοι του υπουργείου) στη Β' και στη Γ' Λυκείου. Διπλές όμως σε κάθε τάξη...Φεβρουάριο και Μάϊο ή Ιούνιο.

Ο βαθμός πρόσβασης, τα μόρια εισαγωγής ή όπως αλλιώς θα τα βαφτίσουμε θα διαμορφώνεται κατά 80% από αυτές τις εξετάσεις  (τέσσερις -4- στον αριθμό) και κατά 20% από την προφορική εξέταση του μαθητή...

Οι αλλαγές θα αφορούν τα παιδιά που ετοιμάζονται να μπουν στο Λύκειο φέτος.

Δεν θα σχολιάσω αυτά που διαβάζω, είτε αρνητικά είτε θετικά. Σαν...σχέδιο τολμώ να πω ότι ίσως και να  μου αρέσει...Με πολύ ίσως, όμως!

Διαχρονικά οι πολέμιοι των Πανελλήνιων ή Πανελλαδικών έβρισκαν ένα ισχυρό επιχείρημα στο πιθανό άδικο της...μιας και μόνης, απόλυτα καθοριστικής εξέτασης.

Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω την μετατροπή του Πανελλαδικού χαρακτήρα σε περιφερειακό. Περισσότερες επιτροπές, διαφορετικά θέματα, σε ποιότητα ή σε δυσκολία, για εισαγωγή φοιτητών στις ίδιες σχολές. Ερωτηματικό. Άσε που απλοϊκά σκεπτόμενος νομίζω ότι αυξάνει και το κόστος των εξετάσεων για τα δημόσια ταμεία. Αυτό όμως το κάνουν και οι πολλαπλές εξετάσεις, έτσι δεν είναι;

Δεδομένη βέβαια η δραστηριοποίηση των μαθητών νωρίτερα...Αγκάθι όμως, διαχρονικό επίσης, ο...προφορικός βαθμός. Και ποιος, ποιοι θα τον βάζουν. Ποιοι θα αξιολογούν; Θα ανοίξει και εκείνη η άλλη κουβέντα περί αξιολόγησης των δημοσίων λειτουργών και δη των Εκπαιδευτικών; Κάποιοι το τελευταίο διάστημα ανακινούν δειλά το θέμα, αλλά ποιος ακούει; Καλό πάντως είναι να μη ξεχνάμε ότι πιο διαχρονική απ' όλα παραμένει η απαίτηση της κοινωνίας για αδιάβλητο σύστημα εισαγωγής. Και κακά τα ψέματα...Οι Πανελλαδικές αναγνωρίζονται απ'όλους, υπέρμαχους και πολέμιους, ως τέτοιο.

Είναι πολλά και απλά τα ερωτήματα που δημιουργούνται. Ποια θα είναι τα υποχρεωτικά μαθήματα; Και κρισιμότερο ίσως, ποια δεν θα είναι υποχρεωτικά; Μεταξύ ποιών θα επιλέγουν τα υπόλοιπα οι μαθητές; Γιατί άραγε, όπως διαβάζω, η Β'Λυκείου να προσμετράται μόνο αν...συμφέρει; Πόσες σχολές θα μπορούν οι υποψήφιοι να διεκδικούν και με ποιους συνδυασμούς μαθημάτων; Η ύλη; Τα σχολικά βιβλία;

Δεν μπορούμε να κωφεύουμε σε φωνές που μιλούν για αναβάθμιση του συστήματος εισαγωγής. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε την ανάγκη εναρμόνισης με άλλες Ευρωπαϊκές, κυρίως χώρες. Αν πρέπει, ας το αλλάξουμε επιτέλους αυτό το σύστημα που εδώ και δεκαετίες βρίσκεται στο στόχαστρο του εκάστοτε υπουργού Παιδείας τη μέρα που αναλαμβάνει τα καθήκοντά του και στο...συρτάρι του το υπόλοιπο της θητείας του, στα...υπό κατάργηση έγγραφα!

Οι σημερινές εξαγγελίες, στα δικά μου αυτιά, ηχούν σαν καλυμμένη παραδοχή της ανάγκης ύπαρξης εξετάσεων. Από μια ομάδα ανθρώπων που για χρόνια φρόντιζαν να...λαϊκίζουν με κορώνες περί...κατάργησης των Πανελλαδικών.

Υποχρέωση της κοινωνίας μας και κυρίως όσων ασχολούνται με την Εκπαίδευση στη χώρα μας είναι η διεκδίκηση για ένα Εκπαιδευτικό σύστημα μοντέρνο, προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα, αδιάβλητο και κυρίως...ανταποδοτικό. Ένα Εκπαιδευτικό σύστημα που θα αξιολογεί και θα επιβραβεύει την προσπάθεια και την ευγενή άμιλλα.

Γιατί αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι τελικά η Αριστεία. Και η επικράτησή της απέναντι στη μετριότητα και την ισοπέδωση.